Τότε Χούντα, τώρα κοινοβουλευτισμός
Ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός.
«Διαδηλωταί βάλλουν με πυροβόλα όπλα κατά των οργάνων της τάξεως- οδοφράγματα και πυρκαϊαί.»
Ελεύθερος κόσμος, Σάββατο 17 Νοεμβρίου
«Τελειώνει η Αναρχία»
Ταχυδρόμος, Σάββατο 17 Νοεμβρίου
Αυτά είναι μερικά από τα πρωτοσέλιδα «δημοκρατικών» εφημερίδων που δημοσιεύτηκαν την επομένη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Κάνοντας μια αναδρομή από το ’73 και καταλήγοντας στο σήμερα, παρατηρεί κανείς ότι τίτλοι φυλλάδων της εποχής ανακυκλώνονται, καταδικάζοντας τον κάθε αγώνα που έχει δοθεί. Έτσι, η παρανομοποίηση αγώνων και η ποινικοποίηση του κόσμου που συμμετέχει σε αυτούς διασφαλίζουν τα συμφέροντα της εκάστοτε αστικής τάξης.
Πάνω στον πόλεμο μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, η αστική τάξη έχει διάφορα όπλα στη φαρέτρα της. Ένα από αυτά αποτέλεσε και η Χούντα, η οποία βοήθησε στην ανάκαμψη των κερδών των αφεντικών, που είχαν πληγεί από τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες τη δεκαετία του ’60. Όταν αυτή κατέρρευσε εν μέσω κοινωνικών και ταξικών πιέσεων, η αστική τάξη ήταν έτοιμη να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες με ένα ανανεωμένο δημοκρατικό προφίλ. Η αλλαγή αυτή επισπεύτηκε λόγω των εσωτερικών συγκρούσεων συμφερόντων, μεταξύ των αφεντικών. Η εντονότερη κοινωνική σύγκρουση της 7ετίας ήταν αυτή που πραγματοποιήθηκε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Το ερώτημα που λογικά προκύπτει είναι, πως η αστική τάξη θα μπορούσε να δεχθεί και να εγκολπώσει μια κοινωνική εξέγερση που στόχευε και την ίδια;
Κάτι τέτοιο μπόρεσε να γίνει μόνο μέσα από τη στοχευμένη απογύμνωση της 17 Νοέμβρη από κάθε αγωνιστικό, πολιτικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτηριστικό. Έτσι θα μπορούσε μόνο να βαφτιστεί «εθνική εορτή» μια κοινωνική εξέγερση, παρουσιάζοντάς τη σαν έναν θρίαμβο της δημοκρατίας απέναντι στην τυραννία. Για εμάς δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία πρακτική από πλευράς της, με σκοπό την εδραίωση των συμφερόντων της και την αποκατάσταση της «κοινωνικής ειρήνης».
Ωστόσο, η διασφάλιση της «κοινωνικής ειρήνης» είναι διαχρονική. Όπως τότε, έτσι και σήμερα οι εξουσιαστές επιδιώκουν την τάξη και την ασφάλεια, οι οποίες κατοχυρώνονται μέσα από την υιοθέτηση του αισθήματος της εθνικής ενότητας από τον κόσμο, για τους ίδιους λόγους και με ευέλικτες μεθοδεύσεις. Μια ανάγκη που γεννά νέα εργαλεία τρομοκρατίας προς χειραγώγηση και καταστολή. Έτσι, βλέπουμε να συνεχίζεται η αναπαραγωγή της θεωρίας των δύο άκρων, η τρομοϋστερία περί εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού και ψευδοδιλλήματα όπως ευρώ ή δραχμή, Ναι ή Όχι. Σ’ όλο αυτό το τσίρκο δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι εθνοσωτήρες, οι οποίοι για το καλό της χώρας, όπως τότε έτσι και τώρα, ζητάνε να παραμερίσουμε τα ταξικά μας συμφέροντα και να συμφιλιωθούν οι καταπιεστές με τους καταπιεζόμενους.
Εμείς από τη μεριά μας ως φοιτητές/τριες, τασσόμαστε συνειδητά με την μεριά των καταπιεζόμενων και έχουμε μια ξεκάθαρη απάντηση προς πάσης φύσεως εκμεταλλευτές. Η θέση μας είναι απέναντι σε όλους αυτούς που υποτιμούν και εναντιώνονται στα φοιτητικά και όχι μόνο, συμφέροντά μας. Είναι όλοι αυτοί που οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς, μέσω της ιδιωτικοποίησης του, συνδέοντας στενότερα την εκπαίδευση με το κεφάλαιο. Είναι όλοι αυτοί που κοστολογούν τομείς της πρόνοιας όπως η σίτιση, η στέγαση και οι μεταφορές, μετακυλώντας το κόστος φοίτησης στις πλάτες μας. Είναι όλοι αυτοί που καταστρατηγούν το άσυλο με σκοπό να φιμώσουν και να πειθαρχήσουν όποιον δεν συμμορφώνεται στις προσταγές τους, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την εκκένωση της κατάληψης της πρυτανείας, αλλά και με νέες τακτικές, όπως ήταν το lock out στο ΠΑ.ΜΑΚ. και στη Νομική, με τον τότε πρύτανη και πλέον βουλευτή της ΝΔ Φορτσάκη, ένα χρόνο πριν.
Ως απόρροια όλου αυτού, επιλέγουμε την οργάνωση και συλλογικοποίηση των αντιστάσεων μας εντός και εκτός του πανεπιστημίου. Για εμάς η 17 Νοέμβρη δεν περιορίζεται στα στενά χρονικά όρια των γεγονότων του ’73, αλλά αποτελεί αφορμή για να βρεθούμε στο δρόμο θέλοντας να επανανοηματοδοτηθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου μέσω των αγώνων μας, όπως συνέβη και στα Πολυτεχνεία του 1980, 1985, 1995. Βλέπουμε την πορεία της 17 Νοέμβρη υπό το πρίσμα όχι μιας επετειακής κινητοποίησης στο δρόμο, αλλά ως μια ημερομηνία που επιλέγουμε να κατέβουμε σπάζοντας τα μνημεία του τότε και στήνοντας τις εξεγέρσεις του σήμερα.
Πορεία 18:00 Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου
Συνέλευση αντιεξουσιαστών/τριών φοιτητών/τριών – Αυτόνομη Συνέλευση Μεταβατικού
