ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟ ΑΛΒΑΝΙΑ… ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός απ’ όταν η αγαπημένη εφημερίδα των απανταχού ακροδεξιών των Ιωαννίνων (λέγε με “Πρωϊνός Λόγος”) μας ενημέρωσε αγωνιώντας πως “το αλβανικό κράτος παίζει παιχνίδια με τους πρόσφυγες” [1]. Ο πρωθυπουργός της αλβανίας λέει σχεδιάζει να εγκαταστήσει κέντρα φιλοξενίας προσφύγων στη νότιο αλβανία με σκοπό αυτοί να εγκατασταθούν εκεί μόνιμα στο μέλλον, “αλλοιώνοντας” την ελληνική μειονότητα της περιοχής. Την ελληνική μειονότητα που… όλως τυχαίως εδώ και δεκαετίες αποτελεί το όχημα για την εξυπηρέτηση των βλέψεων του ελληνικού

ιμπεριαλισμού, στο γεωγραφικό κομμάτι που οι έλληνες φασιστοπατριώτες συνηθίζουν να αποκαλούν βόρειο ήπειρο. Άλλα τοπικά μμε πάλι, με άκρες στην τοπική μπατσοηγεσία (λέγε με epiruspost.gr), μας βομβαρδίζουν εδώ και μήνες με ρεπορτάζ- παραληρήματα για τζιχαντιστές καμικάζι που εκπαιδεύονται σε χωριά των ελληνοαλβανικών συνόρων [2] και αργά ή γρήγορα θα τιναχθούν στην πλατεία Πάργης έχοντας οργανώσει το μανιακό σχέδιό τους τρώγοντας μπακλαβά στο “Διεθνές”. Ο αντιμουσουλμανισμός σε ηπειρώτικη βερσιόν στα καλύτερά του. Εντωμεταξύ, ο Δήμος Ιωαννιτών, παρέα με φιλάνθρωπες Μ.Κ.Ο., διοργανώνει ημερίδες με… ευγενείς τίτλους όπως “Διαπολιτισμικές Πόλεις”, στις οποίες τον κύριο λόγο έχουν οι κεφαλές της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης [3], η οποία είναι αυτή που με δεκανίκι κάποια επιτροπή δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, θα αναλάβει τη διαχείριση-διαρκή υποτίμηση των μεταναστών. Το έργο είναι τόσο παιγμένο όσο το καράτε κιντ: οι ανθρωπιστικές Μ.Κ.Ο σπεύδουν όπου υπάρχει έστω η ελάχιστη υποψία ζεστού ευρωπαϊκού χρήματος. Τη “γραμμή” ρίχνει η Τ. Χριστοδουλοπούλου, πρώην υφ. μεταναστευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και “υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”: «Δεν υπάρχουν πλέον μετανάστες. Όλοι όσοι εισέρχονται στη χώρα μας είναι πρόσφυγες» (…)«Για να βοηθήσετε, να αρχίσετε να τους αποκαλείτε πρόσφυγες, γιατί, αν μιλάτε για μετανάστες ή λαθρομετανάστες, η ΕΕ δεν θα εγκρίνει κονδύλια». (…)«Τους πρόσφυγες πολέμου είμαστε υποχρεωμένοι να τους υποδεχόμαστε και να τους προσφέρουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης» [4].

Είναι φανερό πως το ελληνικό κράτος, τα αφεντικά και οι ντόπιοι υπάλληλοί τους σχεδιάζουν το μέλλον τους σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς. Και αυτό το μέλλον θα είναι εμπόλεμο, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Με λίγα λόγια: στρατός, σφαίρες και ατσάλι στις περιοχές ενδιαφέροντος του ελληνικού επεκτατισμού και μανωλάδες, μαφίες, μπάτσοι και ασταμάτητη εργασία για το πολυεθνικό προλεταριάτο των ελληνικών πόλεων και χωριών.

Σε αυτή την πόλη, όμως, υπάρχουν κάποιες και κάποιοι που όσο αντέχουν τα μυαλά και τα χέρια τους θα βάζουν κόντρες. Κόντρες στο ρατσισμό, τον πατριωτισμό και τις απάτες που μας μπουκώνουν τα αφεντικά. Κόντρες στα χακί όνειρα του ελληνικού κράτους και των υπαλλήλων του. Κόντρες στα χαμόγελα αλαζονίας των ντόπιων μικρών και μεγάλων εργοδοτών. Κόντρες στην ξεφτίλα και στην παραίτηση.