Ο Χάρης Ρίτσιος κλήθηκε να υπηρετήσει για πρώτη φορά τη θητεία του στον ελληνικό στρατό το 2004, με νωπή ακόμα τη συμμετοχή της Ελλάδας στο 2ο πόλεμο του Ιράκ. Βάσει των πολιτικών του θέσεων και της αναρχικής του θεώρησης/πρακτικής η εναντίωσή του στον πόλεμο δε θα μπορούσε να εξαντλείται στην απλή συμμετοχή σε διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης, σε πράξεις δυτικού φιλανθρωπισμού που μπορούσαν να χωράνε μέχρι και τις φανφαρόνικες διακυρήξεις προβεβλημένων υπουργών της τότε κυβέρνησης, που στο μεταξύ αποφάσιζαν την εμπλοκή του ελληνικού στρατού στην περιοχή του Κόλπου. Η επιλογή της ολική άρνησης στράτευσης υπήρξε, από πλευράς του, η έμπρακτη εναντίωση στις πολεμικές μηχανές, στα καπιταλιστικά συμφέροντα και στις κρατικές στρατηγικές.
Το 2014 οι στρατιωτικές αρχές τον θυμήθηκαν ξανά, για να εισπράξουν τη συνεπή και αταλάντευτη άρνησή του. Άλλωστε τι έχει αλλάξει από το 2004 μέχρι σήμερα, ώστε να αλλάξει και η στάση του συντρόφου; Οι πόλεμοι δε μειώθηκαν, ούτε οι στρατοί των αφεντικών σταμάτησαν να σκορπάνε κάθε μέρα και περισσότερο θάνατο. Το ελληνικό κράτος δε μείωσε τις στρατιωτικές του δαπάνες, ούτε απομακρύνθηκε από αιματηρές συμμαχίες. Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έπαψε να είναι επεκτατική και ο στρατός συνεχίζει να οργανώνει τον έλεγχο των ανθρώπινων ροών στα σύνορα, τότε με ναρκοπέδια, σήμερα με φράχτες και ναρκοπέδια.
Η τωρινή κατάσταση στη Συρία είναι αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο τα αφεντικά λύνουν τις διαφορές τους πάνω στα κεφάλια μας. Με πάνω από δέκα κράτη να συμμετέχουν στη σύρραξη και την Ελλάδα σε αναμονή για να μπει στο παιχνίδι, οι ίδιοι που βομβαρδίζουν -σκοτώνοντας 200 ανθρώπους κάθε μέρα, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα με κορώνες περί ανθρωπιστικής κρίσης και ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού, βαφτίζοντας τους επεκτατικούς τους πολέμους ως «εμπλοκές για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας».
Η επιλογή του Χ. Ρίτσιου να μην επανδρώσει τους μηχανισμούς που φέρνουν εις πέρας τον πόλεμο είναι το ελάχιστο χρέος απέναντι στα αδέρφια μας προλετάριους, όπου γης, που προορίζονται για κρέας στα κανόνια. Ως πράξη ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης η ολική άρνηση στράτευσης είναι μια θέση μάχης απέναντι στον εθνικισμό, το μιλιταρισμό, τον πόλεμο.