«ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ» ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Η εξέγερση του 2008 αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα. Ακολούθησε τις μεγάλες πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις του 2006-7, όπου το φοιτητικό κίνημα αντιστάθηκε στον τότε νόμο πλαίσιο και έδωσε μάχη ενάντια στην κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα και την εντατικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Αφορμή αυτής της εξέγερσης αποτέλεσε η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη από το όπλο του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο οποίος έχει πλέον αποφυλακιστεί. Με την γνωστοποίηση της είδησης συγκρούσεις και μάχες με την ΕΛ.ΑΣ. ξέσπασαν αυθόρμητα σε όλη την ελληνική επικράτεια, τράπεζες και καταστήματα καταστράφηκαν, ενώ η χώρα επί έναν μήνα “χόρευε” στις ζεστές φλόγες της εξέγερσης. Παρόλο που εκείνη την περίοδο γενικεύτηκε ένα αναμενόμενο αντιμπατσικό αίσθημα, το οποίο κλιμακώνεται χρόνο με το χρόνο, στην πραγματικότητα η 6η Δεκέμβρη αποτέλεσε ένα ξέσπασμα της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στην κανονικότητα, την επίπλαστη ευημερία και τις κρατικές προσταγές. Η περίοδος της καραντίνας με την γενικευμένη αστυνόμευση και επιτήρηση, με την περαιτέρω ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και την κρατική καταστολή να μην περιορίζεται πουθενά μεγάλωσε το μίσος για τους μπάτσους και τους εντολείς τους. Στην περίοδο της υγειονομικής κρίσης το κράτος αναβάθμισε το οπλοστάσιο του και εφάρμοσε νέα εργαλεία καταστολής και επιτήρησης πλήθους.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε βιώσει μία στροφή στην συντηρητικοποίηση, τον εκφασισμό της κοινωνίας και την διάρρηξη των κοινωνικών σχέσεων. Η κρατική επίθεση γενικεύεται με την δημιουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας, με την ιδιωτικοποίηση της υγείας, με τον εξευγενισμό και την ανάπλαση περιοχών και με τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και τις εκκενώσεις καταλήψεων να πληθαίνουν. Το νομικό πλαίσιο μάλιστα στο οποίο συμβαίνουν όλα αυτά πλέον έχει αναβαθμιστεί ώστε να είναι πιο εύκολη η φυλάκιση των αγωνιστών. Οι προαναφερθείσες κρατικές κινήσεις και η κανονικοποίηση της αστυνομικής παρουσίας έχουν δώσει τον χώρο στους μπάτσους να αυθαιρετούν ακόμα πιο ανοιχτά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η δράση τους στο Α.Π.Θ., όπου παραλίγο να υπάρξει νεκρός φοιτητής κατά την διάρκεια κινητοποιήσεων, οι κρατικές δολοφονίες των, Ζακ, Νίκου Σαμπάνη και Βασίλη Μάγγου και η κατάσταση εντός του Α.Τ. Ομόνοιας, όπου καθημερινά συμβαίνουν βασανιστήρια κυρίως προς μεταναστά, τα οποία συγκαλύπτονται, με αποκορύφωμα τον βιασμό μιας 19χρονης εντός του τμήματος. Τα παραπάνω δεν αποτελούν τυχαίες συγκυρίες, είναι η συνέχεια της καπιταλιστικής κρατικής μηχανής που πλέον ο κύριος χαρακτήρας της είναι η διαχείριση επίπλαστων κρίσεων.
Ο νέος χαρακτήρας του κράτους επικεντρώνεται στην επιτήρηση και την ασφάλεια, ενισχύει τα σώματα ασφαλείας είτε με ανθρώπινο δυναμικό είτε με εξοπλιστικές αναβαθμίσεις, ενώ εντείνει τον κλοιό της επιτήρησης με κάμερες face-control, ηλεκτρονικά μητρώα εργαζομένων και ηλεκτρονικές ψηφοφορίες σε συλλόγους και σωματεία. Σε μία κοινωνία που όλο και περισσότερο θυμίζει φυλακή, η πρόσφατη τροποποίηση του σωφρονιστικού κώδικα στοχεύει την περαιτέρω καταστολή των δικαιωμάτων των κρατουμένων, οι οποίοι αντιδρούν με κινητοποιήσεις για την διεκδίκηση αξιοπρεπών συνθηκών κράτησης. Κύρια απόρροια της συγκεκριμένης διακυβέρνησης είναι η στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών και η γενίκευση της βίας προς τα καταπιεσμένα. Αποτέλεσμα αυτής της βίας είναι τα όλο και περισσότερα δολοφονημένα στους δρόμους των πόλεων, στον φράχτη του Έβρου και στις θάλασσες του Αιγαίου. Σε διεθνές επίπεδο, χαρακτηριστικό παράδειγμα της όξυνσης της καταστολής αποτελεί η διαχείριση του Ιρανικού κράτους ως προς την εξελισσόμενη εξέγερση, με τον αριθμό των νεκρών να μεγαλώνει μέρα με την μέρα. Στόχος είναι η διαιώνιση του καταπιεστικού συστήματος κυριαρχίας που έχει στα χέρια του εργαλεία όπως η πατριαρχία και ο ρατσισμός το οποίο πέφτωντας στις ολοένα και αυξανόμενες αντιφάσεις του, δημιουργεί υγειονομικές, κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις που τα κράτη διαχειρίζονται με μοναδικό και απαράβατο κανόνα την αύξηση της συσσώρευσης του πλούτου.
Η εξέγερση του 08 ανέδειξε ότι οι αγώνες μας μπορούν να είναι αδιαμεσολάβητοι και ακηδεμόνευτοι. Το κράτος δεν είναι άτρωτο, μπορούμε να εμποδίσουμε την ομαλή λειτουργία του και κάθε κανονικότητα μπορεί να καταρρεύσει. Παρόλο που οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες δεν είναι οι ίδιες στο σήμερα, οι λόγοι για να κατέβουμε στους δρόμους είναι ακόμα εκεί. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που θέλουν να διαμορφώσουν το νέο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι μια διαδικασία που τρέχει από τότε μέχρι σήμερα. Ο μόνος τρόπος απώθησης αυτής της πραγματικότητας και δημιουργίας μιας νέας είναι οι πολύμορφοι αγώνες των από τα κάτω. Δημιουργούμε νέα πεδία σύγκρουσης με την εξουσία που πηγάζουν από τα θέλω και τις ανάγκες των καταπιεσμένων για την αναζωπύρωση της φλόγας των εξεγέρσεων μέχρι την καταστροφή των συστημάτων εξουσίας.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 06/12 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
