Για πόσο ακόμα να υποφέρουμε;
Για πόσο ακόμα να υπομένουμε;
ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΤΙΣ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΣΠΑΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΦΜΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΤΕΘΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ
Η 25η Νοέμβρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ ως η Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Στις 25 Νοέμβρη του 1960, επί της δικτατορίας του Ραφαέλ Τρουχίλιο στην Δομικανή Δημοκρατία, οι αδερφές Μιραμπάλ μετά από έντονη αντίσταση στο τυραννικό καθεστώς που επιβάλλονταν, τελικά ξυλοκοπούνται και στραγγαλίζονται μέχρι θανάτου. Τέτοιου τύπου παγκόσμιες ημέρες στοχεύουν στην απονοηματοδότηση των αγώνων των από τα κάτω, μετατρέποντάς τις τελικά σε καθεστωτικές γιορτές. Με αυτό τον τρόπο, η εξουσία αποκρύπτει την αλήθεια, και κινεί τα νήματα προς την αφομοίωση όλων αυτών των αγώνων, που γεννήθηκαν από καταπιέσεις, που ασκεί το ίδιο το κράτος, και εκφράζονται από τα στόματα πλήθους αγωνιστών και αγωνιστριών. Έχουμε φάει στη μάπα, σε τηλεοπτικά κανάλια, να διαφημίζονται συνεχώς κρατικές γραμμές συμβουλευτικής, με το αφήγημα της θεραπείας του σεξισμού, λες και η πατριαρχία εξουδετερώνεται με συνεδριάσεις με διάφορους πιστοποιημένους “ειδικούς” ή είναι ένα ψυχολογικό ζήτημα που πρέπει εμείς, μέσω ψυχοθεραπείας, να λύσουμε. Με λύση της έμφυλης βίας να είναι ο εγκλεισμός των γυναικών σε δομές – φυλακές, με το μόνο που επιτυγχάνεται να είναι η αποξένωση των υποκειμένων κι όχι κάτι στ’ αλήθεια ανατρεπτικό. Δε θεωρούμε ότι ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία περιορίζεται σε μερικές μόνο ημέρες τον χρόνο, αντιθέτως παίρνουμε αφορμή, γιατί οφείλουμε να αναδείξουμε κάποια ζητήματα, όσο κι αν κάποιοι κάνουν τα πάντα για να πατήσουν πάνω στα κορμιά των βασανισμένων.
Το αίμα που χύνεται από όλες αυτές που τα βάζουν με την εποχή τους και δε λογαριάζουν κινδύνους, δε μπορεί να ξεχνιέται ούτε να φοριέται από εορταστικά περιβλύματα, από αυτούς τους ίδιους, που στην προσπάθειά τους να πείσουν, μας υπόσχονται ότι θα είναι οι μεσίες μας μπροστά στην έμφυλη βία… Και τώρα, μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού!
Και ειλικρινά, ποιοι είναι αυτοί…;
Οι ίδιοι που την αναπαράγουν καθημερινά; Ποιοι; Οι ίδιοι που μας βιάζουν μέσα στα αστυνομικά τμήματα; Αυτοί που μας σκοτώνουν μέσα στα ίδια μας τα σπίτια; Αυτοί που ευθύνονται για τις ταξικές διακρίσεις στις ζωές μας και για την ατέρμονη ασυδοσία της μισθωτής σκλαβιάς; Αυτοί που μας θέλουν να ζούμε με το άγχος της ανεργίας και της φτώχειας; Που μας φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε λευκά κελιά; Αυτοί που τρέφονται με τη δυστυχία μας όταν δεν έχουμε να πληρώσουμε το ενοίκιο λόγω των ψίχουλων που μας προσφέρουν; Που μας κόβουν το ρεύμα; Αυτοί που μέσα στις δικαστικές αίθουσες μάς ρωτούν, αν ήταν κοντή η φούστα μας, και εάν προκαλέσαμε και λίγο εμείς; Που μας ξυλοκοπούν επειδή αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό; Ποιοι; Αυτοί που αποποιούνται τις ευθύνες τους και πλουτίζουν απάνω στα νεκρά κορμιά και στους αιματοβαμμένους αγώνες μας;
Ε, όχι… Δε θα τους χαριστούμε!
Η πατριαρχία είναι ένα από τα βασικά όπλα της εξουσίας. Πέρα από τη συνολική εκμετάλλευση που ασκείται στον κόσμο της εργατικής τάξης, βιώνουμε και την καταπίεση στο πεδίο των έμφυλων διαχωρισμών, ως μια ακόμη μορφή καταπίεσης που απορρέει από τη δομή του κυρίαρχου συστήματος. Έτσι λοιπόν, δε μπορούμε στην επίθεση που εξαπολύει η εξουσία, σε όλα τα επίπεδα, να μην εντάξουμε και την επίθεση που δεχόμαστε στο πεδίο των διακρίσεων βάσει φύλου ή σεξουαλικότητας.
Από τα σπλάχνα των μανάδων μας, οι γυναίκες και τα queer άτομα, παλεύουμε για να υπάρξουμε σε αυτό τον σάπιο κόσμο. Απέναντι στη βία και την καταπίεση των έμφυλων ρόλων που επιβάλλονται, έπρεπε από πολύ μικρές να σηκώσουμε κεφάλι για να αντισταθούμε. Σε σπίτια που λάβαμε την εκπαίδευση της θεραπαινίδος. Ο λόγος μας μάλλον δε θα ήταν ποτέ ισχυρότερος από του άλλου. Μα φυσικά δε φωνάζουμε για να υπερισχύσουμε. Φωνάζουμε για να ακουστούμε το ίδιο με κάποιους άλλους. Κάποιες από εμάς είναι μετανάστριες, ξενιτεμένες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε κυκλώματα trafficking και κατά Λοβέρδον ευαγγέλιο ενδέχεται η διαπόμπευσή μας. Άλλες ζούμε με τους όρους της μαύρης εργασίας, οικονομικά εξαρτημένες από τους συζύγους μας, δυσκολευόμενες ακόμα περισσότερο να ανοίξουμε δρόμους διαφυγής. Ακόμα και ανήλικες όμηροι σε αποθήκες κάπου στον Κολωνό περιμένοντας κάποιον να μας βιάσει και άλλους τόσους που περιμένουν στην ουρά… Μέσα σε εκκλησιαστικά οικοτροφεία, κακοποιούμαστε από ευυπόληπτους παπάδες, που άμα λάχει ασελγούν πάνω στα σώματά μας. Μεγαλώνουμε και ζούμε με έναν φόβο ο οποίος δε γνωρίζει ηλικίες, σύνορα, έθνη και θρησκείες. Πολλά queer άτομα αναγκαζόμαστε να συνυπάρχουμε με τους συντηρητικούς γονείς μας, που μας συμπεριφέρονται βίαια και μας επιτηρούν συνεχώς. Πολλές φορές εκδιωκόμαστε απ’ τα ίδια μας τα σπίτια ή δολοφονούμαστε σε πεζοδρόμια. Ο σύντροφος που ερωτευτήκαμε και εμπιστευτήκαμε μάς πνίγει την ώρα που κοιμόμαστε και εκείνα τα δευτερόλεπτα είναι που συνειδητοποιούμε ότι έπρεπε…έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να σταθούμε με ψηλά το κεφάλι και να φύγουμε όταν δεχτήκαμε την πρώτη επίθεση -ψυχολογική ή σωματική. Ο φόβος μας διογκώνεται, γιατί το άγχος μας είναι ακόμη μεγαλύτερο, όχι για εμάς, αλλά για τη ζωή των παιδιών μας. Η συνεπιμέλεια που προστάζει ο Τσιάρας, ενισχύει το ήδη τεταμένο περιβάλλον, εξοντώνει ψυχολογικά τις κακοποιημένες μανάδες, οι οποίες αναγκάζονται να ζούνε πολύωρες διαδικασίες σε αίθουσες δικαστηρίου, ψάχνοντας το δίκιο τους σε κουφό ακροατήριο.
Για πόσο ακόμα να υποφέρουμε;
Για πόσο ακόμα να υπομένουμε;
Η ώρα της αντεπίθεσης έχει ξεκινήσει και δεν είμαστε διατεθειμένες/οι να περιμένουμε κάποια αλλαγή από τον ουρανό. Δεν εμπιστευόμαστε την αστική δικαιοσύνη, που χέρι χέρι με την αστυνομία συγκαλύπτουν τον κάθε κακοποιητή μας. Το ακριβό κόστος ζωής, η πληρωμή των βασικών αγαθών, ρεύμα, νερό, τα μεροκάματα πείνας και οι μονίμως αυξανόμενες τιμές ενοικίων σε συνδυασμό με το πατριαρχικό τοξικό περιβάλλον εντός των σπιτιών μας, δε μας αφήνει άλλη λύση. Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και απελευθερωνόμαστε. Γυναίκες, άνδρες και queer της τάξης μας να συνταχθούμε σε κοινό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και άρα, προς τη γυναικεία χειραφέτηση. Με κοινούς αγώνες δίπλα στους εργάτες, τις φοιτήτριες, τους άνεργους, τις μετανάστριες, τις άστεγες να εναντιωθούμε στην έμφυλη βία με την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτηρίων παλεύοντας για τη ζωή και όχι για την επιβίωση. Προτάσσουμε την πολιτικοποίηση των βιωμάτων μας με στόχο να κερδίσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια μέσω συνεχούς ζύμωσης και κάλυψη της ανάγκης της στέγασης. Να δημιουργήσουμε υποστηρικτικές κοινότητες, στη βάση της αυτοοργάνωσης, όπου οι δουλειές δε θα ανατίθενται στο θηλυκό του σπιτιού, αλλά αντιθέτως θα μοιράζονται με τους υπόλοιπους. Με συντροφικούς όρους θα βρίσκουμε τρόπους, λιθαράκι λιθαράκι, να τους αντιστρέψουμε τη βία που μας έχουν ασκήσει. Να την αντιστρέψουμε και να χτίσουμε μια ελευθεριακή κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να στήσουμε τα δικά μας σημεία συνάντησης και συλλογικοποίησης για την ισότητα. Να στήσουμε τα δικά μας οδοφράγματα για την ελευθερία. Ο ένας για την άλλη και η μία για το άλλο. Το χρωστάμε, σε όλες εκείνες που έφυγαν, που λοιδορήθηκαν, που δολοφονήθηκαν, αλλά και σε αυτές που έρχονται.
Απεγκλωβιζόμαστε, αγωνιζόμαστε, δημιουργούμε, ζούμε!
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 23/11 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΚΟΥΡΜΑΝΙΟ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/11 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ
Συνέλευση Κατοίκων της Κατάληψης Αντιβίωσης
